Minnen op de weie laouw ’t spöl lös’. Binnen in hadden ze dit besluut ook ‘eheurd, want daluk daarop volgen der un oorverdoovend lawaai. Daor wier geschreeuwd en tegen de holten wanden van de keet ’trapt, dat ow heum en zeen veging. ‘Daor zit t’r wat in! Daor zit t’r wat in!’, zeien de umstanders. ‘Kom zeg es op, wee zunt ’t?’ ‘De koningin van Sheba en Salomon hew ow ummes ‘ezegd’. ‘Loop nao de maon met ow Salomon!’ ‘Ik gleuve, dat Naatjen Hoogenbos ter in zit, ik meen eur te kennen an de stemme’, zei een van de ni‘jsgierigen. ‘Wat zeg i’j daor, onze deerne’, zei now un breed manspersoon, dee met zien vrouw un endjen wieterop ston. ‘Lös maken en gauw un bitjen’. Daor was gin mensche, dee zich daor tegen waogen te verzetten. De deure wier los gemaak en inderdaod, Naatjen Hoogenbos kwam d’r uut met un onbekende grootheid. ‘Zoo, toch met jonges uutgaon, aap van un deerne, da’j der gaot. Nao huus too snotterkuuken. Pas dreug achter de oorne en dan al denken aan vri’jen. Pats! Pats! Hierzoo, ik zal ow vri’jen’. Un daverend lachsalvo klonk aover den Aaltenschen weg en stille umgeving. Naatjen Hoogenbos schot veuruut. Un endjen wieterop zaggen wi’j nog dri ‘j, vier keer un paraplu umhoog gaon en arges met un plof op neer kommen. Dan heurn wı’j Naatjen grienen en mooder en vader foeteren.
Wiede klanken van ’t feestterrein komt aoverwaeien. De reagen is de schuld van alles ‘ewest. Ook dat de arme keals trugge mosten sjouwen deur de modder.
Meneer van de krante, wanneer hier es weer iets bezunders is, zö’j van mien heurn.
MANUS
Uit: “Spiegel van een eeuw Oostgelders leven”, uitgave ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de Graafschapbode.