Now was ’t niet zo dat ’t altied goed afliep met zien maniere van doen. Hi’j kon ’t gewoon niet laoten um, as e ’t peerd nao de wei’je mos brengen, d’r op te gaon zitten. Wanneer e dan ’n endjen van huus af was mos ’t zo neudig in den viersprong op de wei’je op an. Op een gegeven moment konne niet meer op tied stille hollen veur ’t hekken, hij kon de remme niet vinnen. Toe is e merakels slim te passe ekommen. Hi’j viel met de böste op ’n rikkenspos. Ze mossen um nao ’t ziekenhuus brengen. De buurvrouw telefoneern op en vetellen wat d’r gebeurd was. Toe zien nichjen um opzoch, (Vader en Moeder waarn den dag met de cooperatie uut) kennen ze um ga niet weer. Hi’j hadde ’t heufd wel ens zo dikke en d’r liep ’n dun slengesken van um, deur ’n bak met water en daor kwammen allemaol luchbellekes uut. Gelukkig hef e d’r naoderhand niks van aover ehollen.
Wat Beernd graag wol hebben hef e nooit veur mekare können kriegen. Hi’j wol zo geerne ’n melkrit varen. Alle busnummers van de boern uut de streek kennen e uut ’t heufd. Soms was e ok wel ’s balsturig. Gelukkig had e veur de jonge boer nogal ontzag. Umdat e de opvolger was op de boerderi’je had den ’t veur ’t zeggen. As ’t neudig was dan beurn de neave um ietskes van de grond, kek um heel diepe in de ogen, en zei um: “Beernd, dat meu’j niet weer doen!”. En dat dei e dan ok niet weer.
Zaoterdags mos e, as ’t neudig was en dreug weer, papier en andere rommel verbrannen. Vuurken stokken dei’je heel geerne. Maor op een keer kwam e nao ’t verbrannen van de rommel de kökken in um koffie te drinken. En daor schut de jonge vrouwe toch uut de sloffe! “Wat heb i’j toch emaakt, mo’j toch ’s zien, koeks a’j d’r loopt, d’n mesjestersen bokse is zowat töt an de kniene veschruujd en i’j stinkt as ’n otter. Den brandloch trekt mien joh in de gediens. D’r uut, en gauw nao deale. Ik zal …. “. En veur at ze nog wat meer kon uutkreamern, kwam d’r ’n knal …! As te mieter trok ze de klompe an en plearn ze nao buuten. Achter ’t huus zut ze, behalven dat ’t vuurken bi’jnao uut is, de krujwagen staon. Dat wil zeggen, de iezeren romp. De plastieken bak is vot en van de band is niks weer te vinnen as ’n paar iezerdräödjes. Nao at ze later zeien mot ’t d’r slim hen egaon hemmen daor achter ’t huus, en ’s naomeddags nog ’n kere umdat ze toe pas venommen dat Beernd behalven ’t olde papier, ok de ni’je Graafschapbode, de Boerderi’je en nog wat andere kranten in rook had laoten opgaon die de bode net ’s margens ebrach hadde.
Now zol dit ’t ende van ’t verhaal können waen as ’t niet zo was dat d’r soms ok nog een anderen Beernd was. Dan kon e in ene keer heel zwaormuudig wodden. Hi’j vulen zich dan heel naar en von zichzelf maor een kearl van niks. “Ik lope owluu allemaol veur de vuute en i’jluu hebt heel vake völle werk met mien”. Ok op ’t geestelijke vlak zat e dan stomp in de knuppe. In die enkele ogenblikken dat e goed was vonne wi’j um allemaol zielig en hadden medelieden met um. Dat klinkt tegenstriedeg, maor zo vonne wi’j dat. Toch was d’r dan altied den zörgzamen boer (zien bruur), die op um inpraoten, en die um altied weer uut de putte halen en op ’t goeie spoor zetten zodat e weer opgeruumd wieter kon. . Beernd is later heel stillekes, toe e middel zeuventig was, zonder da’w ’t merken, weg enommen, zonder piene. Later begreppen wi’j pas wat blievend zörgen veur ’n ander kan beteikenen. Zörgen mot veur eleafd wodden. De boeren wissen, en wet, hoe dat mot. ’t Zit eur, um zo te zeggen, in ’t bloed. En Beernd daor hoeve wij ons gin zörge um te maken, want daor steet van vaste: ‘Zalig bunt de armen van geest’. Laote wi’j ons daorumme maor niks vebeelden, ze ligt um zo te zeggen ’n straotlengte op ons veur.
Derk van de Bennemaker uut Zelhem (Derk Jan Bovenmarsch).