Het gemiddeld aantal melkkoeien per bedrijf was in die tijd, 7 stuks en daar kwam het jongvee dan nog bij en natuurlijk varkens, kippen en werkpaarden. Voor 15 april, ook de verjaardag van dr. Eil, moesten alle beesten ingespoten zijn. Vaak werd met behulp van lijsten van de melkfabriek achterhaald wie in bezit was van een dier. Het was geen uitzondering dat er door de dierenarts 30 tot 40 visites per dag werden afgelegd. Een nadeel bij die bezoeken was dat er nog veel wegen onverhard waren. Menig keer moest dan ook de auto door het paard van de boer uit de modder worden getrokken. Vooral de omgeving van ‘Het Stapelbroek’ was slecht begaanbaar, dat waren bijna allemaal zandwegen.
Als daar een visite moest worden afgelegd werd de auto vaak in de buurt van het oude woonwagenkamp geparkeerd. De weg werd dan te voet met tas en hulpmiddelen, verder vervolgd. Drie keer in de nacht eruit gebeld worden voor een spoedgeval was normaal. Mevrouw Eil weet nog goed dat wanneer ’s nachts de telefoon ging, haar man zei: “toch niet het Stapelbroek”. Later, naar aanleiding van zijn 25-jarig jubileum als dierenarts, heeft zij een schilderij van deze boerderij kunnen kopen. Dit schilderij heeft tot op de dag van vandaag nog een prachtige plaats in de woonkamer als herinnering.
De familie uit het westen van het land, kwam vaak over, zo ook de moeder van mevrouw Eil. Tijdens een telefoongesprek met een vriendin zei zij: “Bij mijn dochter vliegen tijdens het eten soms de baarmoeders over de tafel”.
In 1961 werd in Hengelo de eerste keizersnede uitgevoerd, een opzienbarende gebeurtenis. Op dezelfde dag dat pastoor Thuis uit Keijenborg werd begraven, vond er bij Niessink aan de Kerkstraat een keizersnede plaats. Dit was in die tijd zo bijzonder dat na de uitvaart veel mensen gingen kijken hoe dat werd uitgevoerd. De vaste assistent was keurmeester Aalbers.
Lees verder op pagina 4