Ziezo, now eerst maor naor Bruunderink, ‘Laus an de Ketting’ zeien de Duutsers en de Hollanders praevelt dat net zo nao. Ik vind, dat argens nargens op lieken, snap gewoon niet, hoe ze daor an komt. Of ’t mot waen, dat ze ‘t af-eleid hebt, umdat i-j daor ow haor könt laoten knippen en den baord af laoten scheren. En in den oorlog was ter van allerlei ongedierte, veural luzen. ’t Lag an de voeding, zeiden ze. Iederene had der last van, net zo good rieke welgestelden, boeren en arme luu. Lao’k daor maor ‘n biertjen drinken en metene vraogen of de schoene al klaor bunt. Want dat doet ze der ok nog bi-j. Hier gin Tinus en ok gin volk. Betalen en weg waen. Schuuns tegenaover hef Jos Maresch ‘n café. ‘Piet op zolder’ nuumt ze ’t ok wel. Met de karmse wördt der ok edanst baoven. ‘t Hele café steet dan vol met päöle, stutten numen ze dat, anders zol deur dat dansen de hele boel in mekare zakken. An de achterkante zat ’n iezeren trappe, daor ko’j ok an op en af. ‘t Zit der nog, de brandtrappe.
Toen ik der binnenstappen, zat der ’n paar man te kaarten, maor gin Tinus. Effen ’n borreltjen en dan gao’k weer. Mies kwam nog effen kieken en vroeg of ’t kleed dat ze laatst veur Betjen emaakt hadde, naor ’t zin was. ‘Dik tevraeden’ zei ik, ‘goed in orde’. ‘k Heb betaald en toen kwaın der nog wat meer volk binnen. “Now, ajuus dan maor!”. Now nog efkes bi-j Leemreis, ‘Toon in ‘t Tramzicht’ achter de deure hen kieken. En daor kon’k nog wel ’s effen vraogen of e altied nog teikeningen mek veur verbouwingen van huze, schuren en stallingen. Want bi-j ons mot wel ‘n keer wat gebeuren en now is ter nog wat geld wat vot mot, en dat hoef den jong van mien niet haorfien te wetten. Want ik bun now nog eigen baas, maor ik wet later maor nooit. En met Antoon kö’j nog wel serieus praoten, den zit ok nog in den Raod van Toezicht van de banke en hef nog ‘n goeie timmierieje. Van ‘t café allene hoef den ‘t helemaols niet te hebben en hi-j is ok nog late etrouwd. Ik komme binnen en de belle geet. En zoas bi-jnao aoveral kunt ze vanuut de kamer al deur ’n luuksken zien, wie der binnen kump. Van daoruut holt ze alles in de gaten. “Goeien aovend, Anton”.”Jao, ok goeienaovend”. “Tinus, wat zal ‘t waezen, maor a’k ‘t zo bekieke hej’ al wel meer as schoon water ehad”. “Jao, jao, dat is zo, geef mien dan maor ’n köpken koffie”. “Now” zei Anton, “‘t Is meestal zo da’j de koffie drinkt en kriegt waor’j edronken hebt”. “Jao, dat wet ik wel, maor ’t is zo da’k op zuuk bun naar mien zönne Tinus en bun zodoende al aoveral ewes en nog neet evonden, en ik had nog plannen um wat te bouwen of verbouwen en daommme bun ik feitelijk hier”. “Och jao”, zei Anton, “maor dan liekt ‘t mien wel better, da’j daor aover weer komt. Dan za’k ow now wel ’n köpken zwarte koffie geven, dat zit nog wel in de kanne. Astoeblieft, melk en suker krie’j der niet in, want da’s better zo”. “Hartelijk dank dan maor, ik komme der nog wel aover weer”.
Besten kaerl toch, dén Anton. ‘k Zal ‘t niet vergetten, ‘k hoeven den koffie geel niet te betalen. Eigenlek mos ik now naor huus hen gaon, maor ach, effen bi-j Marie van ‘t Punderken (Besselink) um de deure kieken of ’t jong daor is. De fietse tegen ’n rikkespos en naor binnen. Um de kachel zat nog ‘n paar man gezellig met Marie te klassineren, maor gin Tinus. Toch nog maor één borreltjen nemmen en effen informeren hoe late of hoe vrog de veewagen ‘s margens kump um de varkens te waegen. Um daor dinsdag ‘s margens naor Dörkem te gaon, dan he’k dat ok eregeld. Marie zal dat ok wel wetten, want Herman zie ik niet, zal wel naor bedde waen. Dén mot ter natuurlijk al vrog uut, alhoewel Marie ok ‘s margens der wel bi-j is, want dan is der volk en wat te verdienen met die waegeri-je. Nao weer betaald te hemmen kiek ik toch nog effen bi-j Reint van ‘t Vutenende (café Joly). I-j könt maor nooit wetten. Wi-j zekt ok wel Anne van Reint, gezellige luu, altied ’n präötjen. Reint ri-jdt ok nog taxi. Waarachtig, Tinus is ter ok en now hoef ik niet meer naor de Vergulde Knikker (Michels) an de aoverkante van de weg te gaon. Disse name is ontstaon, umdat de eigenaar der glad baovenop is. ’t Is ok ‘n hotel met kegelbane en ’n mooie waranda der veur. Nette luu en hebt maor ene zönne, maor den wil, geleuf ik, monteur worden en voetballen kan e ok goed en biljarten he’k eheurd. Jao, in ‘n darp blif neet zovölle geheim en naor Jansen in de Lange Wagen gao ik ok maor niet meer hen. Zo now en dan mo’k daor toch al wel hen a’w peteröllie te kort komt. Op gezette tieden kump e daor met rond.
A’k alles now zo nao gao, dan hef Hengel toch wel aardig wat cafés. Vrogger zeien de luu gelagkamers, oftewel herbergen. ‘k Zal owluu maor niet vertellen, hoe’k in huus bun ekommen, maor wel zonder ongelukken. Tinus was der al weer en moeder Betjen was ok bli-j da’k der weer wazze.
