Uit De Olde Kaste 1990-02
Auteur: H.G. Wullink, Vorden
BI’J ONS IN HENGEL.
’t Veel neet met veur Vrouw Havermans umme rond te komm’n. Noa ’t verstarven van eur man was zee met vier bleudjes van kinder alene blieven zitt’n. Zonder geregeld inkomm’n mo’j begriep’n want olde dagsveurziening of weduwenpensioen, doar was de weeld nog lange neet an too. “Zee trekt van ’n armen” was dan de bekende uutdrukking veur mensen die deur de karke of de gemeente onderholl’n wier’n. I’j gingen dan net neet van honger dood moar doar was dan ok alles met ezeg. Gelukkig veur Vrouw Havermans had’ ze nog ’n betjen grond bi’j huus ligg’n zodat zee nog un paar sikk’n (franse koe proat’n ze vrogger oaver) kon holl’n en althans de melk nog zelf hadde. De gemeente zat ok wel un betjen met ’t spul, vaste bedragen waarn d’r in die dage nog neet veur vaste esteld. Verschillende dinge wieren d’r in de road beproat um eur op andere maniere te könn’n helpen. Een van de roadslejen menen dat e meschien nog wel iets wis: “Lao’w Vrouw Havermans un sikkebok geven, sikken hef ze al en de ruumte hef ze d’r ok wel veur dus zal dat gin las geven met de vezorging”. De andere roadslejen waarn ’t wel met um eens. “At wi’j now de bok betaalt en Vrouw Havermans ’t dekgeld loat holl’n hef zee toch un paar cent um van rond te komm’n en bunne wi’j van de zorgen veur eur af”. Zo wier edoan. Un paar roadslejen neuz’n us rond en vonn’n un goeie stamboek-bok bi’j un zandboer in ‘n Armhoede onder Lochem. Vrouw Havermans was moar wat b1i’j met de bok too die deur de roadslejen bi’j eur ebrach wier. Un advetentsie in de Gelders-Oaveriesselse wier ok nog deur de gemeente bekostugd en too kon ’t bedrief beginn’. En umme eerluk te wean: ’t leep gesmeerd. De luu gunn’n ’t eur nog wel en de bok had zo’n goeie name dat ze van wied en zied noa eur too kwamm’n of liever ezeg noa de bok. Op ’n goeien dag kwam Willem van de Kraaie met zien sik zo tegen ’n oelenvloch effen noa vief uur bi’j Vrouw Havermans. Noa effen proaten oaver ’t slechte weer (dat hadd’n ze toen ok al) wier de bok van stal ehaald. Moar wat t’r ok gebeuren of wat ze ok prebeerden, dekken wol e neet. ’t Was allemoale ’n witt’n met ’n zwatt’n. Vrouw Havermans ston d’r met de hende in de zied bi’j te kieken en zei:”Joa, joa, zo geet dat, sinds de tied dat de bok as ’t ware gemeentearbeider is dut e noa vief uur gin slag meer”. En ’t zal now ok al wel neet anders wean as toen bi’j ons in Hengel.
H.G. Wullink, Vorden