2015-04 Hendrik Smeitink

Op de voorpagina van de Graafschapbode van 14 juni 1940 een verslag van het bezoek dat de verslaggever samen met burgemeester Van Hoogstraten bracht aan de familie Smeitink in de buurtschap Bekveld. Zoals men in de vorige Olde Kaste kon lezen hoorde Hendrik Smeitink bij de gesneuvelden en zou in Rheden begraven zijn. Maar wat bleek, Hendrik was niet gesneuveld maar krijgsgevangen en afgevoerd naar Neu-Brandenburg. Het volgende verhaal werd door de verslaggever uit de mond van Hendrik opgetekend.

Hendrik vertelt ons in sobere bewoordingen, hoe hij na een lange treinreis van 22 uur vanaf Neu-Brandenburg, dinsdagmiddag tegen 12 uur in Almelo was aangekomen. Vandaar was hij per spoor doorgereisd naar Zutfen. Op het perron te Zutfen ontmoette hij den veehandelaar Weil en diens broer, met wie hij wel zaken deed en die hem heel goed kenden. Deze keken stomverbaasd toen ze Hendrik zagen en na een bovenmate hartelijke begroeting, waar Hendrik niets van begreep, vertelden ze aanstonds, dat heel Hengelo (G) in de meening verkeerde, dat hij gesneuveld en begraven was en in zijn ouderlijk huis droefheid en rouw heerschte. “Zij lieten mij” – aldus vertelde Hendrik – “De Graafschap-Bode lezen, waarin mien portret stond met een beschrieving. ’t Was mien, net of ik an de grond zakken. lk wol toe zoo gauw meugelijk noa huus, dat begriep ie en toen bleek mien, dat d’r gar geen autobus noa Hengel ree. ( Het belangrijke landbouw centrum Hengelo (G) heeft zoo waar geen enkele busverbinding tot groote schade en ergernis van velen, als ook van die ouders uit Hengelo wier kinderen onnderwijs genieten in Zutfen. – Red.) De veehandelaren, hierboven vermeld, zorgden echter dat Hendrik zoo spoedig mogelijk een fiets kreeg en te ruim half 10 dien avond arriveerde hij in Bekveld. De familie was echter per telefoon van de blijde thuiskomst verwittigd en toen Hendrik door Hengelo (G) peddelde, ontmoette hij daar zijn vriend Maalderink, die hem waarschuwde, dat heel Bekveld reeds in afwachting stond van zijn thuiskomst.

Dit bleek inderdaad juist, want toen Hendrik de buurtschap Bekveld had bereikt, zag hij bij de boerderij van zijn ouders tientallen vrienden en bekenden zijn ouden vader en moeder omringen. Ontroering en blijdschap mengden zich dooreen en nadat een van de aanwezigen het pad naar den weg was opgegaan om Hendrik te verwelkomen, was moeder Smeitink de eerste, die Hendrik in haar armen nam. Een aandoenlijk weerzien, dat de omstanders ontroerde en dan was de oude vader aan de beurt en vervolgens de andere familie en zeer vele anderen. Hendrik – die in zijn buurtschap en wijde omgeving zeer getapt en populair is – was gezond en wel te midden der zijnen teruggekeerd. De veelzijdige hartelijke belangstelling, die hem thans van alle kanten bereikt, is deze eenvoudige bescheiden boerenzoon welhaast te machtig: ” `k Had niet gedacht, da’k zoveel vrienden had” – zo voegde hij ons nog toe. Nog geregeld komen bij de familie Smeitink kaartjes en brieven binnen met gelukwenschen en er heerscht thans vreugde en dankbaarheid in de harten der bewoners van “Klein Nolte” en die van de gehele buurtschap nu deze ” verloren gewaande zoon” in hun midden is weergekeerd.