Too wij lange genog op de kermesse geloopen hadden, zei ik: ‘Laow es deur ’t Reagelinkdiek hen kuieren, dat getoet begint op ’t leste te vervealen’ Dee muziekale pot deurmekare van tien dreijörgels te gelieke met allemaole andere deuntjes, begon mien zwaor op de maage te liggen, dat wi ‘k wel wetten. Toon von ’t bes. Too ‘w un endjen vot wazzen, kwam de meister ons achterop en ging met. In ’t Reagelinkdiek was ’t lang neet zoo röstig a’k verwach hadde, Zoo ongeveer elke twintig trad zatten d’r un paar an de kante. Zoo gauw aw der langes kwammen, dei jen ze net of ze niks heurn en kekken vol andach nao de maone. Now ha ‘k ‘eleazen dat de geleerden in de buurte van de maone un komeet hadden ‘ezeen. Ik vewachte, dat dee luu dat ook eleazen hebt en now op eur gemak es wollen uutzien of ze um ook te zeene konnen kriegen. ln’t park wieterop zat ’t ook al vol komeetkiekers. Soms wel twee paar op eene banke. De menschen, dee zekt, dat de naostenliefde de wereld uut is, hadden maor es zeen motten. Ongetwiefeld waren ze gauw un andere meening toe’edaon. De meister nuumen ons park un ‘Jardin d ‘amour’. Wat dit now rech beteikent, wet ik neet, maor ’t zal wel met de vri’jer’je in verband staon, dat gleuf maor.
Den tweeden Zondag, wat un weer, wat un weer! De peddestuule zollen ow op ’t leste in de nekke gruujen. Iedreene had un strop. Daor is den heelen dag maor eene eerste pries uut ‘ekommen. Messchien was de jurie ook wel wat kriebelig deur al dat slechte weer. Un paartjen, dat niks as kletsnatte banken ‘evonnen had, kwam op de gedachten dat, wieter den Aaltenschen diek op, hölten keetjes stonnen van de warkverschafling. At ze tien minuuten leepen, wazzen ze der. Bli’j, dat ze op dee gedachte ‘ekommen waren, gingen ze op weg. Daor zatten ze lekker dreuge en hadden gin las van al te ni’ jsgierige kwaojonges. Dee zunt vaak un bron van ellende veur minnende paartjes.
Maor ditmaol wazzen ’t neet de kwaojonges, dee de bool in de warre ‘eschupt hebt. In un dito keetjen, neet wied van dat, waorin ’t minnend paartjen plaats had ‘enommen, zatten un stuk of wat mansleu, dee van plan wazzen op streup te gaon. ’t Paartjen zat zalig hand in hand en sprokken van geluk en liefde, too opens de deure met un smak dich vlaog. ’t Paartjen spronk veschrikt op. t’ Was inens potduuster. ‘t Zal de wind wel ‘edaon hemmen ‘, zei de jonge. Meteen ging ‘e op de deure too um dee eflen weer los te doone. Of dat maor zoo ging.
Too zien eerste poging um de deure los te kriegen gin gevolg had, zetten ‘e de schof d ‘r veur en probeern ’t met geweld. Moor daor was ging beweaging in te kriegen. ‘Das dan wel bl…’ schol de jonge. Ik meenen, da ‘k un slöttel in ’t slot heb ‘eheurd’, zei ’t angstige deerntjen. ‘Bu’j mal’. ‘Nee, nee, zee hebt um op slot ‘edraeid’. Buuten klonk onderdrukt lachen. ‘Too astoobleef laot ons ter uut?’. Gin antwoord. ‘Gauw, laot ter ons uut?’. ‘Waorumme? I’jluu könt ’t daor met ow beiden wel vol hollen, dunkt ons’. ‘Och nee, laot ter ons now uut. Wat zal mooder wel zeggen a’k zoo laat thuus komme’, jammerden ’t nog jonge deerntjen. ’t Enigste gevolg was un daverende lachbuje. A’j d ‘r ons now neet utlaot, klaag ik ow an veur wederechteluke vrijheidsberooving’, dreigen de jonge. ‘Gaot maor vaste’, klonk ’t spottend van buuten. Daornao wier un soort kriegsraod ‘ehollen. Wat te doon. ’t Keetjen ummekieperen met de deurn nao onderen. Dat was wel iets. Maor nee, daor was ter eene met un ander plan. Now mo’j wetten dat dee keetjes ter op gemaakt zunt dat ze versjouwd könt wodden. An weerskanten zit ‘n paar iezeren beugels waor un lichte battıng deur ‘eschaoven wödt. Op zo’n maniere könt ze ’t heele geval zoo vot sjouwen. Dit wazzen ze now ook wel van plan. Un paar dikke rekkens waren gauw op de kop getikt. Effen later rees ‘t keetjen, met zien inhold langzaam van de grond op en daor ging ‘t hen. ‘t Was nog un heel vrachtjen, leder oogenblik mos ’t neergezet wodden um es uut te blaozen. Wat wilt i’jluu met dat keetjen’? vroogen kundige veurbi’jgangers, dee van ‘t feestterrein nao huus gingen. ‘Daor zit un paar kanarieveugeltjes in’ wier geantwoord. ‘Kanarieveugeltjes ?’ ‘De koningin van Sheba met Salomon zit ter in’ zei un ander. De luu begreppen der niks van, maor de ni’jsgierigheid was opgewekt en zee waren vast beslotten um af te wachten. Daor kwam nog meer volk langs en waor volk is, wil volk weazen. ’t Gevolg wier dröppelsgewieze grooter. Dat ’t iets bezunders was, had Jan Publiek daluk in de neuze. De dragers zetten weer un oogenblik neer. ‘Waor d ‘r met hen?’. ‘Bo nao ’t feestterrein’.
Lees verder op pagina 4