2003-01 Breef uut Hengel

Breef uut Hengel

Een verhaal van Frans Roes

Meneer van de krante! Un mensch dee an de weg bouwt, het vülle bekieks en niks is meer waor as dit. Now is an de weg bouwen en in de krante schrieven hos an mekare geliek, dat heb ik ondervonden. Mien eersten breef ston met vlag en wimpel in de krante. Ik dank ow nogmaols, da ‘j zoo welwillend bunt ‘ewest en hoppe, da ‘j ook dit stuksken un nederig plaetsken zölt geven.

Mina – zoo neit mien vrouw – ston kots met Jenneken, de buurvrouw, te praoten. “Manus is wel een pond ‘egruujd vanweage dat stuk in de krante. Keal, Jenneken, i’j hadden zien oogen es motten zeen, too ’t t’r in ston.,” zei ze.
Jenneken schudden met de kop en zei: “Mansluu zunt mans luu.” Net of ze hiermet zeggen wol, dat un kinderhand gauw gevuld was. Niettegenstaande dit, wat waor is, is waor, ik was ter buutengewoon met ingenommen. Maor wanneer ik un pond ‘egruujd bunne, dan is mien vrouw wel dri ‘j pond ‘egruujd. Too Zaoterdags de bakker kwam, mos ‘e d’r gaon zitten um un köpken koffie te drinken. De man wis neet, wat um aoverkwam, dit gebeurn anders nooit, want Zaoterdags is mien vrouw, zooas de meeste vrouwluu, druk met schrobben en poetsen. “He’j dat stuk al ‘eleazen in de krante, van Manus?” vroog ze. “Van Manus?, Wat is dat dan van Manus? “. “Bo van onze Manus; van mien Manus, Manus hef un stuk in de krante ‘eschreven.” “In wat veur krante steet dat dan?”. “Och, at wi’j hier praot van de krante, is dat vanzelfsprekkend de Graafschapbode”. “Ja, ja dat begriep ik.”. “Wach, ik zal ’t ow effen veurleazen”.
De vrouw kreeg de krante en de bakker kek iet wat duuster nao de klokke en mompelen iets van “druk, hos gin tied.” Maor de vrouw marken daor niks van, zee leazen ut hele stuk veur van begin tut ende. Now, de bakker von ’t buutengewoon aardig. Dit was um trouwens geraojen ook. Anders had ‘e d’r verzekerd van können weazen, dat ‘e de laatste kwatjeswegge bi ‘j ons op taofel had ‘elegd. Gradus Plakman, dee warkeloos is en now met koffieboonen en tabak langs de huuze geet en de peterölliekearl ondergingen ’t zelfde lot. Zee vonnen ’t merakels mooi, nee, alderbastend . lk veur mien gleuve, dat mien vrouw der nog meer schik van hef as van een ni ‘jen hood en i’j as getrouwd man, ak’t wel hebbe, begriept wel, wat dat zeggen wil.

Maor un medallie hef zien keerziede. lk lei nog behaagluk uutgestrekt op de lauweren van de roem, too’k opens un vinnigen prik vuulen, dee mien an een doorn dei ‘j denken. Dit is natuurluk mor figuurluk ‘esprokken. ’t Zat zoo: Op een middag kwam ik thuus van ’t land um te etten. Ik zagge met een half ooge, dat Mina neet te passe was, zoo at ’t mos. A’k ’t geremoer van de blagen wegdenke, was ’t alom stilte. Maor opens brok ut lös. “Iej bunt een knap lid. Un knappe keal. Dat buj!” zei ze met un paar vinnige oogen. “Dat he ‘j mien al wel es eerder ‘ezegd, Mieneken,” zei ik. “Schaamt ow!”. “Waorveur schatjen?” “Moj dat ok nog vraogen; waorveur?”. “Natuurluk, ik zal mien daluk schamen, a ‘j mor zekt waorveur.”. “Jao i’j mossen ow schamen en ik mot mien ok schamen um ow. “Wat un geschaamte zal dat wodden,” zei ik “I’j hoof ow neet zoo an te stellen. ’t is zoo mooi neet um meneer van de krante en heel de goeie gemeente den hals vol leugens te slaon. lk nuum ’t un schande. En dan zukke domme leugens, o zoo dom.”. ’t Is moeiluk anders van mien te vewachten, Mieneken, maor wat bedool i’j eigeluk?”. “Bo, van dat paartjen in de keetjes van de warkverschaffing.”. “O, is ’t dat en wat is daor neet van waor?”. “Op de eerste plaatse zit ter gin slot op dee deurn en op de tweede plaatse kont ze dee twee in dat keetjen neet vot’edragen hemmen”. “Waorumme dan neet?”. “Umdat ter gin baojem in zit, stommerik.”. “Blendekaten, Hm ….. ..Zoo zoo, zit ter gin baojem in.”. “Heb ze ow daor effen, menneken?”. Ik zei: “Daor zunt zoovölle duustere punten in ons leaven, Mieneken, laow ons ter bi ‘j neerleggen.”. “Wo’j soms zeggen dat dee historie waor is?”. “Jao, dat hol ik vol, want ik hebbe ’t eiges ‘ezeen. In ’t keetjen zit banken, achter en opziet en at ze ’t geval dan neet hoger as un handebreed van de grond af draagt, wee wil d ‘r dan uutkommen? Wat de klinke betreft, den könt ze makkeluk vaste stekken met un pinneken….. “.