Ziezoo, dat was gauw effen liek ‘ezet. lk zagge, dat eur gezichte opklaorn en heel wat vrendeluker zei ze: “O, zit dat zoo? Ik dachte ok al, hoo kump ‘e der toch in vredesname bi ‘j, at ’t neet waor is? A’k zoonet dat ‘ewetten hadde, ha’k ’t vrouw Tiemesman daluk onder de neuze ‘ewreven.”. “Hef vrouw Tiemesman dat zoo goochem uut’evonnen?”. “Jao. “. “Un buutengewoon leep vrommes is dat. A’j eur zeet, moj eur ’s vraogen of euren Derkjan ok een scheur in zien Zondagsche bokse hadde, too ‘e ’s aovens, of better ’s nachs thuus kwam. lk veronderstel, dat ‘e nog neet wet, hoo dat eigeluk ‘ekommen is.”. “Wat is dat dan met dee bokse?”. “Bo, dee hef ‘e an ’t eigenste keetjen kapot’escheurd. Hee hef helpen dragen, mo’j wetten en zich net an ‘esteld as un kwaojong”. “’t Zal wel!”. “Ja ja, ik zol ow nog un ander staaltjen können vetellen, maor dat wi’k neet doon, want Jannao, zien vrouw dat soms te heuren krig, kömp ter groote kasgenade.”. “Zo,n zuuten Derk Jan, wee zol achter den now wat zuuken.” zei ze. De vrouw was weer de olde, en mien eere ston weer op vasten grond. Geleuf maor, at ze Jannao te sprekken krig, dat dee wat heuren mot. Dat ze neet wieter androng um nog meer gewaar te wodden was alleen te danken an de melk, dee op dat oogenblik aover ’t fenuus hen kokken. Ik maken maor gauw da ‘k vot kwam en was bli ‘j too. Want um mien eigen sekse en lotgenoten te verraon, vin ik gin wark. Gelukkig is ze d’r later ook neet weer aover begonnen. Maor wanneer ik toen dachte, “Ziezoo, now is de kouse af”, mo’k achteraf bekennen da ‘k mien leeluk heb vergist. Um ow al de narigheid, dee’k ter naoderhand nog met beleafd heb te schrieven, is neet te doen. Toch kan ‘k de penne d ‘r neet neer leggen, zonder eers nog een paar kleine veurvallen op te teikenen.
’t Gebeurt meermaolen daw in de leavensgeschiedenisse van anderen un stuk van ons eigen leaven vindt. Zoo ok hier. lk hebbe dan ok gin vermoedens ‘ehad, da’k met dat eene schot zoovölle wild zol vatten. Op een aovend, kot veur den oelenvloch, was ik met de kinder in Brahuus weie an ’t brummels plukken. Dee weie steet bekend, umdat er zoovölle brummels staot. ’t Was dan ok niks gin wonder, dat ter nog meer te gange wazzen as wi’j. lk wazze druk an ’t plukken, too’k neet zoo wied van mien af un gerospel heurn en opzied kek. lk dachte, “zie, daor is Daatjen van Tönnis Maothors ook an ’t plukken”. Maothors is nog in de buurte, mo ‘j wetten en wi’j loopt nog wel ’s aover en weer. “He ‘j der al braaf wat in de deuze?” vroog ik. Gin antwoord. “He’j der al good wat? ” vroog ik nog es. lk dachte, zee hef ’t neet verstaon. “Daatjen bu ‘j doof?”. “’t is mien neet de moeite weerd, da’k nog un woord tegen ow sprekke,” of iets van dien aard kreeg ik geantwoord. “Waorumme is dat dan”, vroog ik warkeluk verwonderd, want Daatjen was anders vrendeluk tegen iedereene. “Umda’k ’t heel gemeen van ow vinne.” ????? “Wat vin i’j dan gemeen van mien?”. “Zo’j neet wetten. Hol ow es effen dom. Of wo’j soms nog beweren, da ‘j dat stuk in de krante neet ‘eschreven hebt?”. “O, is ’t ‘m dat! Maor ik begriep neet, wat i’j daor met hebt uut te staon. I’j hebt toch zeker neet in dat keetjen ‘ezetten”. “Gleuf maor, da ‘j ’t heel good wet. I’j hebt mien en Gradus nao ‘eloopen en ‘ezeen daw too in een van dee huuskes bunt gaon zitten um veur de reagen te schuulen. Dat verhaal van Naatjen of Kaatjen Hoogenbosch was kletspraot. I’j hebt ter mien en Gradus met bedoold en anders gin mensche. Maor i’j hooft neet weer bi’j Gradus an te kloppen, at de koe melk mot wodden of zoo, hee kump neet weer bi’j ow oaver de vloer en ik ook neet.”. Dan drei’jen ze zich umme en leep grienend vot. Hoo’k eur ook nao reepe, zee was neet tot stilstand te kriegen. An ’t ende van de weie sprong ze aover de graven en ging op huus an. ’t Spet mien warkeluk. Dee Daatjen, zee mot bepaold daor in een van dee andere huuskes ‘ezetten hemmen, anders kan ‘k ’t neet verklaoren. Ik hebbe beslotten um es naor eur huus en nao Gradus te gaon um de zaak es grondig uut te leggen, want onvrea in de buurte wi’k neet hemmen.
Lees verder op pagina 3