2006-03 Vader zoekt zoon

Vader zoekt zoon

Naar aanleiding van een lezing de zoon van Frans Roes (die schreef onder het pseudoniem Herınan van Velzen) is Maria Visser-Leemreis op zoek geweest naar het verhaal over de zoektocht van een vader naar zijn zoon in de Hengelose cafés. Maria kon het verhaal niet terugvinden maar heeft het uit haar eigen herinnering opgeschreven.

“Gelukkig, den oorlog is af-elopen en now mo’w zien da’w wieter komt”, zei boer Tinus tegen zien vrouw Betjen. “Jao, jao, zekt dat wel, maor waor zol dén dekselse jonge toch zitten, hi-j wet toch dat e mos melken en dat hebt wi-j beiden al edaon. At dat vake zo geet dan zulle wi-j ‘m daor wel ’n stöksken veur stekken,want dat is gin werk. Hi-j is nog jong en stark. Laot e zien butte maor gebruken, daor geet e niet dood an!”.
“Ach”, zei Betjen, “laot ‘m nog maor. Hi-j hef den helen oorlog al binnen motten blieven. Hi-j is al deur de twintig en hef nog niks ehad”. “Jao, ’t zol wat”, zei Tinus, maor bi-j zichzelf dacht e: “Ik wil der ok wel uut, want in lange tied bun ik zelf ok nargens ewes”. “We’j wat moeder, ik zal wel effen naor ’t darp fietsen en kieken waor of e blif, en dan kan’k metene hier en daor mien vuulhoorns ’s uutslaon wat ter zoal umme geet in ’t darp. Want daor is altied volk”. “Jan, ’t is good, gaot maor. Maar blief dan zelf ok neet zo lange vot”. “Nee heur, heb maor gin zörge”. “Doet ’n jas an”, zei Betjen, “‘t Kan nog wel ’s kold waezen op den aovend”.

Tinus halen zich den fietse onder de loze en ging richting darp. “Ik gao eers nog ‘s an bi-j Hesselink, ‘Gert Van Varkens Jan’ eneumd en vraogen wat de poggen in pries doot! Nem ik metene ‘n biertjen, starken drank mag e niet verkopen”. Zo ezeg, zo edaon. Pries viel mien nogal tegen, niks te völle. Maor zien zönne Tinus was ter wel ewes. Had ok naor de pries evraog. Now maor wieter.
Effen bi-j Concordia feestgebouw an. ‘k Heb nog wel ‘n bitjen dors en ’n biertjen op zien tied kan gin kwaod. Zo edach, zo edaon. Der zat nog ‘n bitjen jong volk binnen maor bi-j naovraog was Tinus der wel ewes maor al ’n störmken weg. Zo langs mien neuze weg he’k an Hendrik nog ’s evraog hoe of ‘t met de premie van de verzekering zat. Maor daor hoeven ik mien gin zörgen aover te ınaken. En a’k ‘s an ’n feestjen toe was, hield e zich belaefd anbevaolen. “k Zal der an denken”, he’k ezeg.
Now effen naor Oortgiesen, ‘De Zandheuvel’, misschien is e wel daor. Maor dat kö’j denken, ok al weer vot. Effen ’n biertjen en ’n präötjen aover ‘t voetballen en ’t weer. De fietse maor weer op. Naor Van de Weer, ‘De drie Maagdekens’ of ’t ‘Drei Mädelhaus’ zoas de Duutse saldaoten zeien. ‘n Klein borreltjen, ‘n präötjen aover ’t lekkere wittebrood en de taartjes van now. “Gin oorlogsgrei meer. Tinus?” Nee, was der niet ewes.